De Azteken pasten zich op verschillende manieren aan hun omgeving aan, waaronder het aanleggen van drijvende tuinen om landbouwproductie op wateroppervlakken mogelijk te maken, het bouwen van kano's en het aanleggen van dijken. De Azteken leefden in een moerassige en vochtige omgeving in de buurt van het Texcocomeer, dat in de Vallei van Mexico ligt. De Azteken werden geconfronteerd met hindernissen die specifiek waren voor hun omgeving, zoals frequente overstromingen die bepaalde aanpassingen noodzakelijk maakten om de Azteken te laten overleven en zelfs te laten bloeien.
In plaats van naar elders te verhuizen om op gunstiger land te bouwen, stichtten de Azteken een hoofdstad vlak boven een groot moerasgebied. Ze deden dit op aanwijzing van de goden die de leiders van de Azteken opdroegen zich vreedzaam te vestigen op de landen waar een adelaar met een slang in zijn mond rustte. Toen de beoogde adelaar verscheen aan een leider boven het moerassige gebied, hadden de Azteken geen andere keuze dan op die plek te bouwen. Om de meren en lagunes rond het nieuwe thuisland te doorkruisen, bouwden de Azteken kano's en waterschepen voor transport. In het vochtige klimaat groeide een overvloed aan vegetatie en de Azteken leerden welke planten waarde hadden als voedselbron. Ze identificeerden eetbare planten en oogstten ook planten voor gebruik in medicijnen. De Azteken creëerden rudimentaire maar stabiele vormen van infrastructuur, zoals dijken en keermuren, om de stroming van de omringende wateren te beheersen met het oog op landbouw en veilige bouw.
Een van de meest unieke van alle Azteekse aanpassingen waren chinampa's of drijvende tuinen. Deze tuinen besloegen specifieke percelen, net als hun terrestrische tegenhangers. Chinampa's functioneerden echter als drijvende eilanden en lieten de Azteken gewassen verbouwen op geïmproviseerde landbouwgronden op het water.
